Jeg har det veldig vanskelig, vil bare forsvinne. Spiser lite og selvskader

Eg vokna kvar dag rett før bussen kjem, eg kasta alltid frukosten og nista i skogen påveg til bussen slik att mamma ikjje skal sjå det. Eg går nesten alldri meg inntilsittande klede fordi eg vil ikkje att noken skal sjå kroppen min. Å gå på skule slite meg heilt ut. Eg slite veldig med angst og har gjordt det i fleire år. Når eg kjem heim frå skulen går eg rett opp på rommet mitt å søve, eg søve slika tt eg ikje skla ete middag og fordi då sleppe eg å vere voken. Eg har ikkje energi til noke lengre. Eg kutta meg sjøl, heile høgrearmen min og av og til på låret. Eg gjer det fordi eg føler eg fortjener det og for å føle. Eg synst synd på familien min som på ta seg av meg, eg e en skuffelse for alle. Eg har berre lyst til å forsvinne. Att alt skal bli vekke. Eg leste om taushetsplikta og e redd for att det skal dukke nokken opp på døra mi eller noke(ikkje gjer det). Eg vil sek ifrå til noken men veit ikkje korleis, det e ingen som spørr. Eg veit ikkje koffor eg skrive det her.